Standardy edytorskie dot. pisania magisterki

DYNAMO · Administrator

UNIWERSYTET OPOLSKI Opole, 2008-06-05
WYDZIAŁ TEOLOGICZNY
ul. Drzymały la, PL-45-342 OPOLE tel. (077)4537255, fax. (077)4549384
ZASADY TECHNICZNEJ REDAKCJI PRACY MAGISTERSKIEJ
Redakcja techniczna tekstu opracowania i przypisów powinna być wykonana zgodnie z wymaganiami stawianymi pracom naukowym. Podane niżej zasady dotyczą technicznej redakcji w komputerowych edytorach: WORD PERFECT lub WORD for WINDOWS.I. TEKST OPRACOWANIA
1. Format strony tekstowej. Stosujemy format A 4; ustawienia marginesów: górny -2,5 cm; dolny
- 2,5 cm; lewy - 3,5 cm; prawy - 2,5 cm. \,
2. Czcionka. W tytułach rozdziałów Times Roman CE 14 pkt.; w tekście Times Roman CE 14 pkt.; w nagłówkach Times Roman CE 11 pkt.; w przypisach Times Roman CE 10 pkt.
3. Pisownia tytułów w pracy magisterskiej. Tytuł pracy - WERSALIKI, pogrubiony, wyśrodkowany; tytuł rozdziału - WERSALIKI, pogrubiony, wyśrodkowany, numeracja rzymska I. ... II. ... itd.; tytuł paragrafu - pogrubiony, wyśrodkowany, numeracja arabska: 1. ... 2. ... itd.; tytuł punktu -pogrubiony, od akapitu, numeracja literowa: A. ... B. ... itd.; tytuł podpunktu - pogrubiony, od akapitu, numeracja literowa: a. ... b. ... itd.
4. Wcięcia akapitowe. Zaznacza się je tylko przy pomocy tabulatora (tabulatora używamy również w przypadku wcięć innego typu); niedopuszczalne jest użycie w tym celu spacji; klawisza ENTER używamy wtedy, gdy kończymy dany akapit i zaczynamy nowy.
5. Tytuły, podtytuły i cytaty wydzielone w tekście jako akapity. Należy je oddzielić od tekstu podstawowego od góry i od dołu; odstęp między wierszami w tekście l ,5 wiersza, numeracja ciągła stron tekstu, bez numeru na pierwszej stronie rozdziału.
6. Spacje. Po każdym znaku interpunkcyjnym stosuje się odstęp (jedna spacja). Należy stawiać spacje w następujących przypadkach: dla oddzielenia wyrazów; po znakach przestankowych (nigdy przed tymi znakami); nie oddzielamy spacją pierwszego i ostatniego wyrazu tekstu zamkniętego w nawiasach; podobnie zapisujemy tekst w cudzysłowie.
7. Teksty zawarte w nawiasach. Stosujemy nawiasy okrągłe ( ); nawias otwierający stanowi część pierwszego wyrazu zamkniętego w nawiasach, nawias zamykający część ostatniego wyrazu; analogicznie postępujemy z tekstem w cudzysłowach.
8. Strona tytułowa pracy magisterskiej. U góry strony - nazwa uczelni: w pierwszym wierszu UNIWERSYTET OPOLSKI w drugim WYDZIAŁ TEOLOGICZNY; poniżej nazwy uczelni - imię i nazwisko autora (WERSALIKAMI, wyśrodkowane, pogrubione); w środku strony - tytuł pracy (wyśrodkowany, pogrubiony, WERSALIKAMI); nieco poniżej tytułu - dane dotyczące promotora i seminarium (dosunięte do prawego marginesu), np.: Praca magisterska napisana na seminarium z Egzegezy Ksiąg Nowego Testamentu pod kierunkiem ks. prof. drą hab. Janusza Czerskiego; u dołu strony - OPOLE i rok (wyśrodkowane, pogrubione).
9. Spis treści. Umieszczamy go na początku opracowania po stronie tytułowej.
10. Wykaz skrótów. Przed bibliografią i tekstem opracowania umieszczamy wykaz skrótów. Opis zastosowanych w pracy skrótów bibliograficznych wykonujemy na podstawie: J. WARMIŃSKI, E. GlGILEWICZ, R. SAWA, (oprać.), Encyklopedia Katolicka. Wykaz skrótów, Lublin 19932.
11. Bibliografia. W wykazie bibliograficznym pracy magisterskiej podajemy alfabetycznie, wg nazwisk autorów (inicjał imienia umieszczamy po nazwisku), wszystkie publikacje przynajmniej jeden raz przywoływane w przypisach; bibliografię umieszczamy po wykazie skrótów, a przed wstępem do pracy.
12. Aneks. Jeżeli jest stosowany to umieszczamy go po ZAKOŃCZENIU opracowania.
II. PRZYPISY
1. Zapis przecinkowy. Inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł dzieła lub artykułu, miejsce wydania i rok, cytowane strony - oddzielone są od siebie przecinkiem; jeżeli dany przypis przytacza kilka publikacji, ich opisy bibliograficzne oddzielamy średnikiem. Przypisy numerujemy cyframi arabskimi.
2. Opis bibliograficzny wydawnictwa zwartego oraz publikacji wchodzącej w skład wydawnictwa zbiorowego lub seryjnego powinien zawierać kolejno następujące elementy:
a) inicjał imienia i nazwisko autora lub inicjały imion i nazwiska autorów - jeżeli mamy do czynienia z dziełem zbiorowym, w którego powstaniu brało udział wielu autorów, to należy ograniczyć się do podania pierwszych trzech autorów zastępując nazwiska pozostałych skrótem i in.; po inicjale imienia i nazwisku redaktora lub redaktorów albo wydawcy naukowego dopisujemy w nawiasie skrót (red.), (oprać.) lub (wyd.); nazwiska piszemy KAPITALIKAMI i oddzielamy je od siebie przecinkami;
b) tytuł publikacji i podtytuł oddzielony od tytułu kropką - tytuł i podtytuł piszemy kursywą;
c) części wydawnicze - np. tomy; podajemy je cyframi rzymskimi, np.: t. II, cz. II;
d) miejsce i rok wydania - numer wydania zaznaczamy cyfrą arabską, umieszczoną w indeksie górnym po roku wydania; brak miejsca wydania zaznacza się skrótem bm., brak roku wydania skrótem br., brak miejsca i roku wydania skrótem bmr.;
e) wykaz stron - poprzedzamy go skrótem, np. s. = strona, strony lub k. = kolumna, kolumny; cyfry należy łączyć pauzą bez odstępów lub rozdzielić przecinkiem, jeżeli strony nie następują po sobie.
Przykład:
1 K. DOLA, Dzieje Kościoła na Śląsku. Średniowiecze, cz. I, Opole 1996, s. 49.
2 P. JASKÓLA (red.), Perspektyw ekumenii. Wielkopostne wykłady poświęcone encyklice "Ut unum sint", Opole 1996, s. 56-67.
3. Opis publikacji zamieszczonej w wydawnictwie zwartym powinien zawierać kolejno następujące elementy:
a) inicjał imienia i nazwisko autora lub autorów - nazwiska piszemy KAPITALIKAMI;
b) tytuł i podtytuł publikacji oddzielony od tytułu kropką - tytuł i podtytuł piszemy kursywą;
c) formułę w:;
d) inicjał imienia i nazwisko redaktora lub redaktorów albo wydawcy naukowego, po których dopisujemy w nawiasie skrót (red.), (oprać.) lub (wyd.) - nazwiska piszemy KAPITALIKAMI;
e) tytuł i podtytuł wydawnictwa zwartego oddzielony od tytułu kropką - tytuł i podtytuł piszemy kursywą;
f) części wydawnicze - podajemy je cyframi rzymskimi, np.: t. I, cz. I;
g) miejsce i rok wydania wydawnictwa zwartego;
h) wykaz stron - poprzedzamy go skrótem s.; podajemy pierwszą i ostatnią stronę publikacji oddzielone pauzą bez odstępów.
Przykład:
1 A. S. JASIŃSKI, Chleb i wino w Starym Testamencie, w: T. DOLA (red.), Ineffabile Eucharistiae donum. Księga pamiątkowa dedykowana Księdzu Biskupowi Alfonsowi Nossolowi Wielkiemu Kanclerzowi Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego z okazji 65. rocznicy urodzin oraz 20-lecia święceń biskupich, Opole 1997, s. 187-202.
4. Opis bibliograficzny publikacji zamieszczonej w czasopiśmie powinien zawierać kolejno następujące elementy:
a) inicjał imienia i nazwisko autora lub autorów - nazwiska piszemy KAPITALIKAMI;
b) tytuł i podtytuł artykułu oddzielone kropką - tytuł i podtytuł piszemy kursywą;
c) tytuł czasopisma ujęty w cudzysłów lub jego skrót, wówczas bez cudzysłowu - skróty podajemy zgodnie z: J. WARMIŃSKI, E. GlGILEWlCZ, R. SAWA, (oprać.), Encyklopedia Katolicka. Wykaz skrótów, Lublin 19932;
d) rocznik - piszemy go cyframi arabskimi;
e) rok wydania w nawiasie - piszemy go cyframi arabskimi;
f) kolejną liczbę tomu, numeru lub zeszytu w obrębie rocznika, który nie ma paginacji ciągłej -poprzedzamy ją skrótem określenia wziętego z czasopisma, np.: t., nr, z.; piszemy ją cyframi arab-
g) sigrkaz stron - poprzedzamy go skrótem s.; podajemy pierwszą i ostatnią stronę publikacji oddzielone pauzą bez odstępów.
Przykład:
' H. J. SOBECZKO, Znaczenie Diecezjalnej Komisji Liturgicznej, „Liturgia Sacra" 2(1996) nr 3-4, s. 39-48.
5. Opis bibliograficzny tekstów Pisma św. i dokumentów Kościoła za pomocą skrótów powinien zawierać kolejno następujące elementy:
a) skrót księgi biblijnej lub dokumentu - według: J. WARMIŃSKI, E. GlGILEWlCZ, R. SAWA, (oprać.), Encyklopedia Katolicka. Wykaz skrótów, Lublin 19932; jeżeli tego skrótu tam nie ma, należy opisać go w Wykazie skrótów pracy magisterskiej; po skrócie nie stawiamy przecinka;
b) wykaz numerów, kolumn lub stron - nie poprzedzamy go skrótem, np. nr, s. lub k.; cyfry arabskie należy łączyć pauzą bez odstępów lub rozdzielić przecinkiem, jeżeli numery, kolumny lub strony nie następują po sobie;
c) opis perykopy biblijnej - po skrócie księgi podajemy cyframi arabskimi: numer rozdziału księgi oddzielony przecinkiem od numerów wierszy, które łączymy pauzą; jeżeli wiersze nie następują po sobie rozdzielamy je kropką.
Przykład:
1 KKK 1925-1930, 1935. 2Mt l, 18-20. 25.
6. Opis bibliograficzny publikacji zamieszczonej w wydawnictwie zwartym za pomocą skrótów powinien zawierać kolejno następujące elementy:
a) inicjał imienia i nazwisko autora lub autorów - nazwiska piszemy KAPITALIKAMI;
b) tytuł i podtytuł publikacji oddzielony od tytułu kropką - tytuł i podtytuł piszemy kursywą;
c) skrót publikacji - według: J. WARMIŃSKI, E. GlGILEWlCZ, R. SAWA, (oprać.), Encyklopedia Katolicka. Wykaz skrótów, Lublin 19932; jeżeli tego skrótu tam nie ma, należy opisać go w Wykazie skrótów pracy magisterskiej; po skrócie nie stawiamy przecinka;
d) części wydawnicze - podajemy cyframi rzymskimi: I, II, III; bez skrótów: t., cz.; oddzielamy przecinkiem od wykazu numerów, kolumn lub stron;
e) wykaz numerów, kolumn lub stron - poprzedzamy go skrótem, np. nr, s. lub k.; cyfry arabskie należy łączyć pauza bez odstępów lub rozdzielić przecinkiem, jeżeli numery, kolumny lub strony nie następują po sobie.
Przykład:
1 J. KUDASIEWICZ, Biblia w duszpasterstwie, EK II, k. 415-417.
7. Nota bibliograficzna przywołująca publikację już poprzednio opisaną powinna zawierać:
inicjał imienia, nazwisko autora, redaktora lub wydawcy, pisane KAPITALIKAMI, tytuł pełny lub skrócony, pisany kursywa (tytuły za każdym razem trzeba skracać jednakowo) oraz strony (bez miejsca i roku wydania). Jest to rozwiązanie stosowane wówczas, gdy wielokrotnie przywołuje się dwie lub więcej publikacji jakiegoś autora, redaktora lub wydawcy. Czytelnik musi być zorientowany, którą z tych publikacji przywołuje się w danym miejscu.
Przykład:
'H. J. SOBECZKO, Znaczenie Diecezjalnej Komisji Liturgicznej, s. 39-48.
8. Jeśli w pracy magisterskiej przywoływana jest tylko jedna publikacja autora, można postąpić jak w przypadku poprzednim, tj. powtórzyć inicjał imienia, nazwisko autora, redaktora, lub wydawcy, pisane KAPITALIKAMI, pełny lub skrócony tytuł pisany kursywą, (tytuły za każdym razem trzeba skracać jednakowo) i strony; albo powtórzyć inicjał imienia, nazwisko, pisane KAPITALIKAMI i dodać skrót: dz. cyt., bądź art. cyt., s. ...
Przykład:
'H. J. SOBECZKO, art. cyt., s. 39-48. 2K. DOLA, dz. cyt., s. 25-30.
9. Przy opisywaniu tej samej publikacji w bezpośrednio następującym przypisie podajemy formułę: Tamże, s. ...
Przykład:
'H. J. SOBECZKO, Znaczenie Diecezjalnej Komisji Liturgicznej, „Liturgia Sacra" 2(1996) nr 3-4, s. 39.
2 Tamże, s. 40.
10. Przy opisywaniu innej publikacji tego samego autora w bezpośrednio następującym przypisie zamiast nazwiska podajemy KAPITALIKAMI formułę: TENŻE lub TAŻ.
Przykład:
'H. J. SOBECZKO, Znaczenie Diecezjalnej Komisji Liturgicznej, „Liturgia Sacra" 2(1996) nr 3-4, s. 39.
2 TENŻE, W trosce o liturgiczne dziedzictwo, Opole 1986, s. 25.
11. Przy opisywaniu publikacji, której autor jest także redaktorem wydawnictwa zwartego,
podajemy zamiast nazwiska redaktora formułę: TENŻE lub TAŻ, po której umieszczamy w nawiasie skrót (red.) lub (oprać.).
Przykład:
1 T. DOLA, Eucharystia jako znak paschalnej przemiany. Refleksje na kanwie papieskich wystąpień kongresowych, w: TENŻE (red.), Ineffabile Euchaństiae donum. Księga pamiątkowa dedykowana Księdzu Biskupowi Alfonsowi Nossolowi Wielkiemu Kanclerzowi Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego z okazji 65. rocznicy urodzin oraz 20-lecia święceń biskupich, Opole 1997, s. 125.

12. W zapisie komputerowym cytaty, tytuły publikacji oraz słowa obcojęzyczne zaznaczamy kursywą bez cudzysłowu; kursywą piszemy także skróty stanowiące ekwiwalent tytułów (dz. cyt., art. cyt., lub tamże).
13. Numer przypisu umieszcza się po cudzysłowie, wykrzykniku, wielokropku i znaku zapytania [..."', ...!', (...)', ...?'], natomiast przed kropką, przecinkiem, średnikiem i pauzą [...2. ...2, ...2; ...2-].